90بهار از زندگانی این هنرمند خراسانی گذشته است و هنوز شور و حال عاشقی در چشمان و دستان او جلوه می کند. او خود درباره زندگی هنری اش این گونه می گوید: «از دوازده یا سیزده سالگی با دوتار همنواز شدم و روزها و شب ها بعد از فراغت از کار که جوهر هر مرد خوافی است، به سماع روحانی با خویشتن خویش می پرداختم و هیچ گاه استادی در این زمینه نداشتم. دو تار یعنی عشق ، دوتار ساز آرام و ملایمی است که هم نوازنده را آرامش می دهد و هم مردمی را که علاقه مند به این ساز هستند».